بیشتر از یکسال میشه که به همراه دوستانم (آرمان و جواد) پروژه‌ای کار کردیم که معروف شد٬ هزاران نفر تشویق کردند و تعدادی هم به سخره و تهمت روی آوردند. عده ای گفتند مظفری دست در کاسه دشمنان دارد و عده ای برچسب توهین به مقدسات را به من نسبت دادند. جاهلانی از دشمن بدتر، که حالا نان را در تهمت زدن دیدند شروع کردند به وصل کردن هرچیزی که برای آنها آب و نان می سازد.
ما به دنبال نذری بودیم! اما گرسنه نبودیم! ما می‌خواستیم کاری کرده باشیم و قدمی کوچک با عزاداران حسینی هم قدم شویم نه فقط حرف بزنیم یا از بودجه‌هایی استفاده کنیم که هیچ کاری با آنها انجام نمی‌شود. می‌خواستیم از دریچه ای دیگر جوانان و نوجوانان را به حال و هوای عزای حسینی ببریم و خوب می‌دانستیم که هر حرکتی مشوقی می‌خواهد.
آنان که نذری یاب رو توهین به مراسم ادای نذر می‌دانند، با این کار آیین ادای نذر را کوچک می‌شمارند. چرا که وب‌سایت نذری یاب کاری جز توسعه این آیین زیبا و خداپسندانه نمی‌کند.
ما می‌خواستیم تنها لقمه ای از غذای عزای حسینی را به دهان نوجوانان و جوانان بی خبر از محرم برسانیم! می‌پنداشتیم که غذای حسینی، روح را حسینی می کند و انسان را نمکگیر حسین! ولی هیچ وقت فکر نمی‌کردیم افراد مدعی در راه حسین (ع) شروع به تهمت زدن کنند!
من، داود مظفری، زیر بار تشویق و تهمت هیچکسی نمی‌روم. نه دست زدن و تشویق‌ها را می خواهم و نه اجازه می‌دهم به اعتقاد و راهم توهین شود.
با آرزوی هدایت برای آن ها که نان را به نرخ روز می خورند و از بیان بی دلیل و مدرک هیچ چیز ابایی از خدا و خلقش ندارند.
امام حسین(ع) چراغ هدایت و کشتی نجات است برای همه زمان ها و مکان ها.
